ღ...ღ سايه روشن ღ...ღ
اشک هايم که سرازير می شوند روی گونه هايم يخ می بندد عجب سرد است هوای نبودنت
دلم تنگ است اين شبها يقين دارم که می دانی صدای غربت من را از احساسم تو می خوانی شدم از درد و تنهايی گلی پژمرده و غمگين ببار ای که دردم را تو می دانی و از احساسم تو می خوانی ... يک روز چيزی پس از غروب تواند بود وقتی , نسيم زرد , خورشيد سرد را چون برگ خشکی از لب ديوار رانده است ! وقتی , چشمان بی گناه من , از رنگ ابرها فرمان کوچ را تا انزوای مرگ ناديده خوانده است وقتی که قلب من خرد و خراب و خسته از کار مانده است چيزی پس از غروب تواند بود . فريدون مشيری
روزگار , گاهی چنان خوابی برای آدم می بيند که باور کردنی نيست و بيشتر به شوخی شبيه می شود , يک شوخی تلخ شايد يک نسيم , يک لحظه زندگی را از اين سو به آن سو بکشاند و سرنوشت را تغيير دهد بی آنکه برگی از شاخه جابه جا شود و حتی خمی به گوشه چشم اين روزگار بيفتد مثل يک طعنه مثل يک شوخی ! ر – اعتمادی
غم چرا همسايه قلب من است اشک و اندوه سايه سايه با من است من چه کرده ام ای خدا در زندگی هرچه درد و آه است تقدير من است اشک پنهانی و اندوه مرا هيچ غمخواری خريداری نکرد تنها بودم و تنها مانده ام مرگ هم حتی مرا ياری نکرد ف - صداقت
روی ديوار خيالم می کشم پنجره ای پرده اش جنس نگاه تاروپودش رويا با سرانگشت نسيم يک پلک می شود پنجره وا رو به دريا , يا که صحرا همه فکر است و خيال از پس پرده چشمان تو و ذوق نگاه گاه غروب زيبا , رخ تنهايی ماه وسط يک دريا گاه صحرا و عطش , گونه سرخ زمين کاروانی در راه ف – صداقت ديدگان تو در قاب اندوه سرد و خاموش خفته بودند زودتر از تو ناگفته ها را با زبان نگه گفته بودند از من و هرچه در من نهان بود می رميدی می رهيدی يادم آمد که روزی در اين راه ناشکيبا مرا در پی خويش می کشيدی می کشيدی آخرين بار آخرين بار آخرين لحظه تلخ ديدار سربسر پوچ ديدم جهان را باد ناليد و من گوش کردم خش خش برگ ه گرچه در پرنيان غمی شوم سالها در دلم زيستی تو آه , هرگز ندانستم از عشق چيستی تو کيستی تو فروغ فرخزاد
شايد برای اشک هيچ بهانه ای نباشد روانه می شود بی هيچ خداحافظی بی هيچ صدا آرام می رود از جاده گونه ها ف – صداقت اصلا نمی توانم باور کنم که تمامی اين خصوصيات متعلق به يک نفر باشد ! نه ! تو آن آدم ديروز نيستی که بی ترديد کس ديگری در وجود توست تو را فرمان می دهد آخر چگونه ممکن است که به ناگاه , آن همه مهر و عشق به کين و سنگدلی مبدل گردد . من وقتی نگاهت می کنم دلم می گيرد درست مثل وقتی که پشت پنجره مه گرفته در يک غروب زمستان که دلگير است و ياس آور به گنجشک های تنهايی نگاه می کنم که روی شاخه ای خشک و عريان سکوت کرده اند و لب فرو بسته اند سکوتی پر از حرف های ناگفته و گنجشکی غم زده ! ر- اعتمادی
زندگی آدم ها روی يک خط باريک است وگاهی شبيه به يک تصادف فقط کافی است که کمی به چپ يا راست بلغزی ... مثل پرتاب کردن يک سکه !
دور از تو در اين شهر مرا هم نفسی نيست فرياد کنم از دل و فريادرسی نيست ما را نفس از هجر به لب آمد و مردم گويند اين عشق تو هم جز هوسی نيست ای آه بسوزان به شرر سينه ما را که اين سينه برای دل ما جز قفسی نيست
هر آن که تو دوستش داری تو را دوست نمی دارد و هرکس که تو را دوست دارد تو دوستش نمی داری و کسی که تو را دوست دارد و تو هم او را دوست داری به رسم و آئين زندگی هرگز به هم نمی رسند و اين رنج است به باغ شانه ات هر وقت اندوهی نشست در حمل بار غصه ات با شوق شرکت می کنم ... يک شادی کوچک اگر از روی بام دل گذشت هرچند اندک باشد اما با تو قسمت می کنم ...
سال ها پيش که از بزرگراه زندگی عبور می کردم , به تابلويی برخورد نمودم که روی آن نوشته شده بود : (( سوپر مارکت بهشتی )) هنگامی که جلوتر رفتم , درها رقص کنان باز شدند و من داخل سوپر مارکت شدم . در آنجا گروهی از فرشتگان ميزبان را ديدم . آن ها همه جا حضور داشتند . يکی از آنها سبدی در اختيارم گذاشت و گفت : (( اين را بگير و با دقت خريد کن )) . هر چه که انسان به آن نيازمند بود در آن جا پيدا می شد . ابتدا مقداری (( شکيبايی )) برداشتم . (( عشق )) نيز در همان قفسه بود . در قفسه پايين تر (( ادراک )) بود که در همه ی مکان ها و زمان ها به آن نياز پيدا می کردم . يکی دو جعبه (( دانش )) و (( معرفت )) برداشتم و مقداری (( ايمان )) و يک بسته (( نيکوکاری )) . سپس مقداری (( قدرت )) و (( شهامت )) خريد کردم که به من کمک می کردند از اين مسابقه سربلند بيرون آيم . سبدم کاملا پر شده بود ولی ناگهان به خاطرم رسيد که به مقداری (( بخشندگی )) نيز نياز دارم و سپس اندکی هم ((رستگاری)) در سبد گذاشتم , چرا که (( رستگاری )) مايه ی نجات است . سعی کردم که هرچه را لازم است به مقدار کافی بردارم و سپس شروع به حساب و کتاب کردم تا صورت حساب سوپر مارکت را بپردازم . همانطور که از راهرو بالا می رفتم دعا و نيايش را ديدم و آنها را در سبد چيدم که ميدانستم هنگامی که از اين مکان بيرون بروم مرتکب گناه خواهم شد . (( آرامش )) و (( سرور )) آخرين چيزهايی بودند که به وفور در قفسه ها ديده می شدند . (( ستايش )) و ((ثنا )) نيز در همان نزديکی قرار داشتند آنها را نيز برداشتم . سپس نزد فرشته حسابدار رفتم و گفتم : (( اکنون چقدر بايد بپردازم ؟ ))
گفتی که : (( چو خورشيد , زنم سوی تو پر , چون ماه , شبی می کشم از پنجره سر ! )) اندوه , که خورشيد شدی , تنگ غروب ! افسوس , که مهتاب شدی وقت سحر ! (( فريدون مشيری ))
ای کاش اختيار زمان در دست من بود تا زمان با تو بودن رو آنقدر طولانی می کردم که زمانی برای بی تو بودن باقی نماند ... حرف های ما هنوز ناتمام ... تا نگاه می کنی : وقت رفتن است باز هم همان حکايت هميشگی ! پيش از آنکه باخبر شوی لحظه عزيمت تو ناگريز می شود . آی ... ای دريغ و حسرت هميشگی ! ناگهان چقدر زود دير می شود ! (( قيصر امين پور )) ای کاش با لبخند بهار سبز می شديم , در پرتو مهر تابستان کامل می شديم , با تازيانه بهار کوچ می کرديم , و همراه سکوت زمستان ظهور موعود را انتظار می کشيديم . ای کاش هر روز به زندگی رنگی روشن تر می نشانديم , و هر لحظه وصال سفيد را آرزو می کرديم . ای کاش صفای سبز , آرامش آبی , و کمال سفيد را راهنمای زندگی می کرديم . ای کاش به تلنگر غرش يک رعد , همراه باد روان شويم , همراه آب پاک شويم , همراه خاک سبز شويم , و همراه آتش متحول شويم . کيمياگر , کتابی را که يکی از مسافران کاروان آورده بود , به دست گرفت . آن کتاب , بدون جلد بود . اما موفق به شناسايی نويسنده اش شد . وقتی صفحات آن را ورق می زد , به داستانی درباره نرگس برخورد کرد . کيمياگر , با داستان نرگس آشنا بود . يک جوان زيبا همه روزه برای تماشای زيبايی خودش به کنار يک درياچه می رفت . وی آنچنان محو زيبايی خود می شد که يک روز داخل درياچه افتاده و غرق گرديد . در محلی که وی درون درياچه سقوط کرده بود , گلی روييد که آن را نرگس ناميدند . اما داستان به اين ترتيب ختم نشد . وقتی نارسيس مرد , (( اوريادها )) – (( خدايان جنگل ها )) – آمده و آن درياچه آب شيرين را به يک حوضچه اشک های شور تبديل کردند . اوريادها پرسيدند : چرا گريه می کنيد ؟ درياچه گفت : برای نرگس گريه می کنم . آنها ادامه دادند : آه گريه کردن تو برای نرگس به هيچ وجه شگفت آور نيست . در هر حال , علی رغم آنچه که ما در داخل جنگل در پی او می گشتيم , تو تنها کسی بودی که از نزديک شاهد زيبايی او شدی . درياچه پرسيد : مگر نرگس زيبا بود ؟ اوريادها , حيرت زده پاسخ دادند : چه کسی به جز تو می توانست اين موضوع را بداند ؟ چرا که در هر حال او در حاشيه تو می نشست . و درياچه برای مدتی به فکرفرو رفته و ساکت ماند و سرانجام گفت : من برای نرگس گريه می کنم . اما هرگز متوجه نشدم که او زيبا بود ! من برای نرگس گريه می کنم . زيرا , هر وقت بر روی من خم می شد , من می توانستم در عمق چشم هايش , زيبايی خودم را که در آنها انعکاس پيدا می کرد , ببينم ! و در اينجا بود که کيمياگر گفت : (( عجب داستان زيبايی )) 
| طراح : صـ♥ـدفــ |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
